کد مطلب:36696 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

پیامبران راه رسیدن به خداوند را نزدیك كرده اند. با فیلسوفان هرگز باب دعا به روی آدمیان گشوده نمی شد. زیرا، با وجود اینكه پیامبران به ما آموختند كه باب دعا باز است و خود خداوند اذن فرموده است كه او را بخوانید، باز هم فیلسوفان در تبیین و تحلیل دعا درمانده اند. برای روشن شدن صحت این ادعا به آثار فلاسفه از بوعلی سینا تا ملاصدرا مراجعه كنید. خواهید دید كه حتی فیلسوفان متدین ما كه بنا به توصیه و تعلیم پیامبران اهل دعا بوده اند، در نظام فلسفی شان جایی برای این پدیده بسیار عظیم و فربه پیدا نمی كردند. بگذریم از یكی از فیلسوفان بزرگ معاصر كه اهل تهجد و عبادت بود ولی صریحا اعتراف می كرد كه من معنای دعا را نمی فهمم و تبیینی برای آن نمی یابم. به همین دلیل است كه می گوییم، اگر فیلسوفان و حكیمان الهی راهنمایان ما بودند نه تنها این

[صفحه 239]

راه را نزدیك نمی كردند، بلكه خداوند را چنان در عرصه پر احتشام واجب الوجودی خود محبوس می كردند كه دست هیچ آفریده ای به او نمی رسید و انسانها جاودانه از این انس لذت بخش و حیات بخش محروم می ماندند. پس باید این پیام انبیا را قدر بدانیم كه گفتند: آن خدای مالك آسمانها و زمین، با وجود حشمت و قدرش به شما انسانها اجازه داده است كه او را بخوانید و خود نیز متكفل شده تا دعای شما را پاسخ دهد. او از سر احتشام به سخن بندگان خود بی اعتنایی نمی كند، بلكه آنها را محل التفات می داند، سخن آنها را می شنود و هیچ شنیدنی او را از شنیدن دیگر باز نمی دارد: «یا من لایشغله سمع عن سمع» و پاسخ هر یك از بندگان خود را نیز باز می گوید.

و امرك ان تساله لنصیك و تسترحمه لیرحمك...

صفحه 239.